نقد «الجزیره» بر فیلم «عصبانی نیستم»

«امیر العمری»، منتقد سینمایی مصر، فیلم «عصبانی نیستم» ساخته «رضا درمیشیان»، کارگردان جوان ایرانی را یکی از فیلم‌های بحث‌برانگیز در ایران دانسته و نوشته است: «کارگردان جوان این فیلم به صراحت درباره‌ی شرایط سیاسی و اجتماعی ایران فیلم ساخته است اما اهمیت فیلم اساسا به توانایی کارگردان آن در اجتناب از سبک واقع‌گرایی و روایت مستقیم داستان برمی‌گردد. «رضا درمیشیان» سعی کرده با استفاده از تکنیک مونتاژ، حرکت، نمایش سریع و متوالی تصاویر و بازی با سبک عادی روایت داستان، سبکی شجاعانه را برای انتقال مفهوم مورد نظر خود برگزیند.»

شبکه‌ی «الجزیره» در ادامه‌ی نقدش بر فیلم «عصبانی نیستم» که در بخش پانورامای شصت‌وچهارمین جشنواره برلین به نمایش درآمد به موضوع فیلم اشاره کرده است که داستان نوید ، دانشجوی ستاره‌دار و اخراجی است که برای فراهم آوردن حداقل شرایط زندگی در رویارویی با بی‌اخلاقی‌های جامعه با خود تمرین می‌کند تا «عصبانی» نباشد و در تلاش است تا دختر مورد علاقه‌اش «ستاره» را از دست ندهد... و آورده است:

«این چارچوب کلی داستان است، ما شبیه به این داستان را بارها دیده و شنیده‌ایم، اما آنچه به آن تازگی می‌بخشد این است که در فیلم ابعاد بسیار خاص و ویژه‌ای از داخل ایران به نمایش گذاشته می‌شود، در جامعه‌ای که روابط عاطفی خارج از ازدواج ممنوع است و برای شروع زندگی مرد موظف به فراهم کردن مسکن، وسایل زندگی، ماشین، پول و جشن‌های بسیار بزرگ و پرهزینه است که ممکن است برخی جوانان را به ارتکاب جرم وسوسه کند. هرچند قهرمان داستان (نوید) با وجود وسوسه‌های بسیار، بارها از ارتکاب این کارهای غیرقانونی ممانعت می‌کند؛ در حالی که فرصت‌های بسیاری در اطرافش وجود دارد و می‌تواند تمام مشکلات خود را با همکاری در یکی از این کارهای غیرقانونی برطرف کند.»

در ادامه‌ی نقد منتقد مصری آمده است: «نکته دومی که فیلم را متمایز می‌کند، این است که با وجود اینکه موضوع فیلم داستانی لاینحل را روایت می‌کند و تقریبا افق امیدی پیش روی قهرمان داستان وجود ندارد و امکان برطرف شدن مشکل و خروج او از تنگنا بعید به نظر می‌رسد، اما فیلم جنبه سرگرمی و شوخی خود را در بسیاری از صحنه‌ها حفظ کرده است. با وجود اینکه «عصبانی نیستم» یک فیلم رئال است، اما رابطه‌ دو قهرمان اصلی در لایه‌ای از حس رمانتیک پوشیده شده و تا پایان فیلم این احساس میان دو قهرمان نمود دارد. نوید ابتدا به نزد یک روان‌پزشک می‌رود و از عدم توانایی خود در کنترل اعصاب و هیجاناتش شکایت می‌کند. همان‌طور که در فیلم می‌بینیم، نوید در محل کار خود کنترل خود را در برابر توهین‌های متعدد ریس‌اش از دست می‌دهد و با او درگیر می‌شود.

روانپزشک برای او یک قرص می‌نویسد و به او توصیه می‌کند هرگاه عصبانی شد، این جمله را با خود تکرار کند؛ «من عصبانی نیستم» اما می‌بینیم که نوید در بیشتر موارد بعد از اینکه قرص را می‌خورد و عبارت‌ها را با خود تکرار می‌کند، باز هم عصبانی می‌شود و با طرف مقابل خود درگیر می‌شود. کارگردان فیلم هم در این سکانس‌ها با دوربین دستی تصویربرداری کرده تا به خوبی حالات نوید را به نمایش بگذارد. همچنین با استفاده از تکنیک‌ مونتاژ و نمایش سریع و همزمان تصاویر با موسیقی تند، حالت روان‌پریشی نوید را به خوبی نمایش دهد.»

به گزارش الجزیره،« عنصر مکان به صورت جدی در فیلم «عصبانی نیستم» وجود دارد، به طوری که شهر تهران را با تمام مشخصاتش از جمله شلوغی خیابان‌ها، سر و صدا، آلودگی هوا و طبقات مختلف مردم به شکل امروزی‌اش نشان می‌دهد. تصویربردار این فیلم در ایجاد یک ترکیب تجسمی عالی همراه با حفظ تازگی تصاویر بسیار موفق بوده است. در تدوین هم می‌بینیم که با این تصاویر بازی زیادی شده، به طوری به نظر می‌رسد مخاطب آنچه را قهرمان داستان حس می‌کند، او هم احساس می‌کند و با بالا گرفتن بحران روحی قهرمان، موسیقی هم شدیدتر می‌شود. مسئول مونتاژ فیلم به خوبی توانسته میان صدا، موسیقی و تصاویر هماهنگی ایجاد کند و گویی فیلم از ذهن یک انسان خیال‌پرداز و معتاد به داروهای آرام‌بخش سرچشمه گرفته است. در این فیلم، بازی دو قهرمان اصلی نوید محمد زاده در نقش نوید و باران کوثری در نقش ستاره به خوبی به چشم می‌آید. هم‌چنین کارگردان فیلم در ایجاد هماهنگی بازی این دو نفر بسیار موفق بوده، او توانسته از چهره آرام باران کوثری هم به خوبی در نمایش نقش «ستاره» بهره بگیرد.»